Πολ­λά από τα δι­η­γή­μα­τα ξε­κι­νούν με λε­πτο­με­ρή πε­ρι­γρα­φή του φυ­σι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος, του και­ρού, των κτι­σμά­των, ως μια, ίσως, νο­σταλ­γι­κή δι­ά­θε­ση του συγ­γρα­φέα για την πα­τρί­δα του, από την οποία έλει­πε για πε­ρισ­σό­τε­ρα από είκο­σι χρό­νια. Το στοι­χείο αυτό, όμως, απο­τε­λεί και τον συν­δε­τι­κό κρί­κο με όλη την προ­η­γού­με­νη, με­γά­λη, ρω­σι­κή λο­γο­τε­χνία του 19ου αιώ­να.

Το Σκο­τει­νές αλέ­ες είναι έρ­γο της πλέ­ον ώρι­μης πε­ρι­ό­δου της δη­μι­ουρ­γι­κής πο­ρεί­ας του συγ­γρα­φέα. Είναι μια συλ­λο­γή που μας προ­σφέ­ρει μια κα­λει­δο­σκο­πι­κή μα­τιά στα αν­θρώ­πι­να πά­θη, αδυ­να­μί­ες και τρα­γω­δί­ες που προ­κα­λεί συ­χνά ο ανε­πί­δο­τος έρω­τας. Και ως τέ­τοιο, δι­καί­ως έχει κα­τα­κτή­σει εξέ­χου­σα θέ­ση στην ρω­σι­κή αλ­λά και την πα­γκό­σμια λο­γο­τε­χνία του 20ού αιώ­να.